โลกเล็กๆแห่งหนึ่งกำลังเต้นรำอยู่ในจังหวะของชีวิต
เหล่าผึ้งน้อยเป็นดั่งนักแสดงในบทละครแห่งธรรมชาติ
ร่างเล็กปีกใสสะท้อนแสงทองของรวงรัง
กลางเวทีนั้น มีราชินีผู้สง่างาม ลำตัวยาว อาบด้วยสีทองอุ่น นางคือหัวใจของจักรวาลเล็กๆนี้
รอบกายคือเหล่าผู้ภักดีที่มอบแรงกายและปีกบินเพื่อธำรงอาณาจักร
เสียงกระพือปีกเบา ๆ คล้ายบทกวีที่ไม่มีถ้อยคำ
แต่เต็มไปด้วยความหมายของการดำรงอยู่และการร่วมแรงร่วมใจ
นี่คือบทกวียามไร้ปากกา ที่ผึ้งทั้งฝูงเขียนลงบนผืนรวงน้ำผึ้ง ด้วยหยาดเหงื่อและแสงแดดแห่งวัน
ในมุมของสังคม
ในดินแดนเล็กแคบที่เต็มไปด้วยกลิ่นน้ำผึ้งและขี้ผึ้ง
มีนครทองที่ไม่มีเส้นขอบเขตบนแผนที่มนุษย์ แต่กลับมีระเบียบแบบแผนลึกซึ้งกว่าราชอาณาจักรใด ๆ
กลางนครนั้นคือราชินีผึ้ง ผู้ไม่เพียงเป็นแม่ แต่เป็นหัวใจของมหานคร นางมอบชีวิตแก่ราษฎรทุกตัว
และราษฎรตอบแทนด้วยความภักดีที่ไม่มีเงื่อนไข
พวกมันโอบล้อมเธออย่างอ่อนโยน ราวกับอ้อมกอดอันอุ่นที่ไม่มีวันสิ้นสุด สื่อสารกันด้วยการเต้นรำที่มนุษย์ไม่อาจเข้าใจ แต่ทุกจังหวะคือภาษาแห่งความรักและหน้าที่
ในสังคมนี้ ไม่มีใครโดดเดี่ยว ทุกปีกกระพือเพื่อส่วนรวม ทุกหยดน้ำผึ้งที่สร้างขึ้นคือของขวัญที่แบ่งปัน แม้ชีวิตของผึ้งจะสั้น แต่ทุกวันของมันช่างเต็มไปด้วยความหมาย
ความหมายที่เกิดจากการรักและถูกผูกพันไว้ด้วยสายใยแห่งรังเดียวกัน
*******
10 วินาที ของการโหลดภาพแล้วให้ AI บรรยายแบบจินตกวี ได้ข้อความด้านบนทั้งหมด
นักเขียนเริ่มอยู่ยากขึ้นทุกวันแล้ว
